مسافر بايد نماز ظهر و عصر و عشا را با هشت شرط، شكسته بجا آورد، يعني دو ركعت بخواند:
شرط اوّل: آنكه سفر او كمتر از هشت فرسخ شرعي (۴۴ كيلومتر تقريباً) نباشد.
مسأله ۱۲۵۸ ـ كسي كه رفتن و برگشتن او مجموعاً هشت فرسخ است، خواه رفتن يا برگشتنش كمتر از چهار فرسخ باشد يا نباشد، بايد نماز را شكسته بخواند، بنابراين اگر رفتن سه فرسخ، و برگشتن پنج فرسخ، يا به‌عكس باشد، بايد نماز را شكسته ـ يعني دو ركعتي ـ بخواند.
مسأله ۱۲۵۹ ـ اگر رفتن و برگشتن هشت فرسخ باشد، اگرچه روزي كه ميرود همان روز يا شب آن برنگردد، بايد نماز را شكسته بخواند، ولي بهتر آن است كه در اين صورت احتياط كرده تمام نيز بخواند.
مسأله ۱۲۶۰ ـ اگر سفر، مختصري از هشت فرسخ كمتر باشد، يا انسان نداند كه سفر او هشت فرسخ است يا نه، نبايد نماز را شكسته بخواند، و چنانچه شك كند كه سفر او هشت فرسخ است يا نه، تحقيق كردن لازم نيست، و بايد نمازش را تمام بخواند.
مسأله ۱۲۶۱ ـ اگر يك عادل، يا شخص موثّقي، خبر دهد كه سفر انسان هشت فرسخ است، و انسان به گفته او اطمينان پيدا كند، بايد نماز را شكسته بخواند.
مسأله ۱۲۶۲ ـ كسي كه يقين دارد سفر او هشت فرسخ است، اگر نماز را شكسته بخواند و بعد بفهمد كه هشت فرسخ نبوده، بايد آن را چهار ركعتي بجا آورد، و اگر وقت گذشته، قضا نمايد.
مسأله ۱۲۶۳ ـ كسي كه يقين دارد سفري كه ميخواهد برود هشت فرسخ نيست، يا شك دارد كه هشت فرسخ هست يا نه، چنانچه در بين راه بفهمد كه سفر او هشت فرسخ بوده، اگرچه كمي از راه باقي باشد، بايد نماز را شكسته بخواند، و اگر تمام خوانده دوباره شكسته بجا آورد. ولي اگر وقت گذشته لازم نيست قضا نمايد.
مسأله ۱۲۶۴ ـ اگر بين دو محلّي كه فاصله آنها كمتر از چهار فرسخ است، چند مرتبه رفت‌وآمد كند، اگرچه روي‌هم‌رفته هشت فرسخ شود، بايد نماز را تمام بخواند.
مسأله ۱۲۶۵ ـ اگر محلّي دو راه داشته باشد، يك راه آن كمتر از هشت فرسخ، و راه ديگر آن هشت فرسخ يا بيشتر باشد، چنانچه انسان از راهي كه هشت فرسخ است به آنجا برود، بايد نماز را شكسته بخواند، و اگر از راهي كه هشت فرسخ نيست برود، تمام بخواند.
مسأله ۱۲۶۶ ـ ابتداي هشت فرسخ را بايد از جايي حساب كند كه شخص پس از گذشت از آنجا مسافر محسوب مي‌شود، و آنجا غالباً آخر شهر است. ولي در بعضي از شهرهاي بسيار بزرگ ممكن است آخر محله باشد و انتهاي آن آخرين مقصد باشد.
شرط دوّم: آنكه از اوّل مسافرت قصد هشت فرسخ را داشته باشد، يعني بداند كه هشت فرسخ راه را ميپيمايد، پس اگر به‌جايي كه كمتر از هشت فرسخ است مسافرت كند، و بعد از رسيدن به آنجا قصد كند جايي برود كه با مقداري كه آمده هشت فرسخ شود، چون از اوّل قصد هشت فرسخ را نداشته بايد نماز را تمام بخواند. ولي اگر بخواهد از آنجا هشت فرسخ برود، يا مثلاً مسافتي برود كه با برگشتن هشت فرسخ مي‌شود، بايد نماز را شكسته بخواند.
مسأله ۱۲۶۷ ـ كسي كه نميداند سفرش چند فرسخ است، مثلاً براي پيدا كردن گمشده‌اي مسافرت ميكند، و نميداند كه چه مقدار بايد برود تا آن را پيدا كند، بايد نماز را تمام بخواند. ولي در برگشتن چنانچه تا وطنش يا جايي كه ميخواهد ده روز در آنجا بماند، هشت فرسخ يا بيشتر باشد، بايد نماز را شكسته بخواند، و نيز اگر در بين رفتن قصد كند كه مسافتي برود كه با برگشتن هشت فرسخ مي‌شود، بايد نماز را شكسته بخواند.
مسأله ۱۲۶۸ ـ مسافر در صورتي بايد نماز را شكسته بخواند كه تصميم داشته باشد هشت فرسخ برود، پس كسي كه از شهر بيرون ميرود، و مثلاً قصدش اين است كه اگر رفيق پيدا كند، سفر هشت فرسخي برود، چنانچه اطمينان دارد كه رفيق پيدا ميكند، بايد نماز را شكسته بخواند، و اگر اطمينان ندارد، بايد تمام بخواند.
مسأله ۱۲۶۹ ـ كسي كه قصد هشت فرسخ دارد، اگرچه در هر روز مقدار كمي راه برود، وقتي به حدّ ترخّص (كه معنايش در مسأله (۱۳۰۴) خواهد آمد) برسد بايد نماز را شكسته بخواند. ولي اگر در هر روز مقدار خيلي كمي راه برود، احتياط لازم آن است كه نمازش را هم تمام، و هم شكسته بخواند.
- چهارشنبه ۱۵ اسفند ۹۷ ۰۸:۳۸ ۱۹ بازديد
- ۰ نظر