عيد قربان روز دهم ماه قمري ذي الحجه، از گراميترين اعياد مسلمانان است كه به ياد ابراهيم و فرزندش اسماعيل جشن گرفته مي‌شود.
نام ديگر عيد قربان "عيد اضحي" است، زيرا "اضحي" جمع "ضحي" به معني امتداد نور آفتاب است و هنگامي كه خورشيد بالا مي آيد (قبل از ظهر)، آن موقع را "ضحي" گويند.
چنانچه در قرآن كريم آمده است:
" والشمس و ضحيها "
"قسم به خورشيد و چاشتگاه آن"سوره شمس/آيه 1
و چون حجاج موقع بالا آمدن آفتاب قبل از ظهر قرباني مي كنند، به عيد قربان «عيد اضحي» مي گويند.
عيد در لغت از ماده عود به معناى بازگشت است و " قربان" از كلمه قرب به معناي نزديك بودن گرفته شده است و شخص با قرباني كردن مي خواهد به خداوند متعال نزديك شود.
مراسم عيد:برگزار كردن مراسم قرباني تنها بر زائران كعبه در مراسم حج واجب است، اما بسياري از مسلمانان در سراسر جهان در اين روز، گوسفند، گاو يا شتري را قرباني كرده و گوشت آنرا بين مستمندان تقسيم ميكنند.
حاجيان در اين روز پس از به پايان رساندن مناسك حج، حيواني را ذبح ميكنند و پس از قرباني آنچه بر آنان در حال احرام، حرام شده بود مانند نگاه كردن در آينه، گرفتن ناخن و شانه زدن مو و... حلال مي‌گردد.
قرباني كردن از ديدگاه قرآن:1- قرباني فرزندان حضرت آدم(ع) كه نخستين قرباني در عالم بشمار مي رود و در آيات30- 27 سوره مائده تصريح شده كه خلاصه شرح آن چنين است:
وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ ابْنَيْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبا قُرْباناً فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِما وَ لَمْ يُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَرِ قالَ لَأَقْتُلَنَّكَ قالَ إِنَّما يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقينَ
و داستان دو فرزند آدم را بحقّ بر آنها بخوان: هنگامي كه هر كدام ، كاري براي تقرّب ( به پروردگار ) انجام دادند امّا از يكي پذيرفته شد ، و از ديگري پذيرفته نشد ( برادري كه عملش مردود شده بود ، به برادر ديگر ) گفت: «به خدا سوگند تو را خواهم كشت!» ( برادر ديگر ) گفت: « ( من چه گناهي دارم؟ زيرا ) خدا ، تنها از پرهيزگاران مي پذيرد!
لَئِنْ بَسَطْتَ إِلَيَّ يَدَكَ لِتَقْتُلَني ما أَنَا بِباسِطٍ يَدِيَ إِلَيْكَ لِأَقْتُلَكَ إِنِّي أَخافُ اللَّهَ رَبَّ الْعالَمينَ
اگر تو براي كشتن من ، دست دراز كني ، من هرگز به قتل تو دست نمي گشايم ، چون از پروردگار جهانيان مي ترسم!
إِنِّي أُريدُ أَنْ تَبُوءَ بِإِثْمي وَ إِثْمِكَ فَتَكُونَ مِنْ أَصْحابِ النَّارِ وَ ذلِكَ جَزاءُ الظَّالِمينَ
فَطَوَّعَتْ لَهُ نَفْسُهُ قَتْلَ أَخيهِ فَقَتَلَهُ فَأَصْبَحَ مِنَ الْخاسِرينَ
من مي خواهم تو با گناه من و خودت ( از اين عمل ) بازگردي ( و بار هر دو گناه را به دوش كشي ) و از دوزخيان گردي. و همين است سزاي ستمكاران!
(سوره مائده،آيات 30-27)
دو پسر حضرت آدم به نام هابيل و قابيل به ترتيب شباني (چوپاني) و كشاورزي مي كردند و صاحب گوسفندان و آب و خاك فراوان بودند، حضرت آدم(ع) آنان را امر به قرباني در راه خدا كرد. هابيل يكي از بهترين شتران يا گوسفندان را براي قرباني در راه خدا اختصاص داد و قابيل دسته اي از گندم هاي پست و نامرغوب را جهت قرباني انتخاب كرد كه قرباني هابيل مقبول درگاه پروردگار گرديد و قرباني قابيل به علت عدم اخلاص مردود گشت. قابيل به سبب قبول نشدن قرباني حسادت ورزيد و آتش خشم و كينه اش زبانه كشيد، نفس شيطاني قابيل او را به كشتن برادر وادار كرد و هابيل را كشت و در دنيا و آخرت زيانكار گرديد.
- پنجشنبه ۱۱ بهمن ۹۷ ۱۳:۳۰ ۸ بازديد
- ۰ نظر